En saf hayranlık, henüz çocukken sevdiğiniz kişide oluyor.. Bugün çok güldüğüm bi olay geldi yine aklıma, hoşuma gitti...
İlköğretimde hoşlandığım, güzelliğine hayran olduğum biri, koro seçmelerine katılıyor..
Seçilmeden geri geliyordu..
Ve ben şaşırıyordum, 'nasıl olur?' diyordum, 'güzel sesi yok muymuş!'...
Ben aklımda o kadar mükemmel, kusursuz bir tanrıça yaratmıştım ki, o kişinin sesinin kötü olmasına ihtimal bile vermiyormuşum..
Ne kadar saf, masum ve çocuksu bir hayranlık..
Hoşuma gitti...
ihi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder