Ama düzeltme yapması üzdü beni, 'şurası şöyle olsa hocam?' diyor, hayır abi diyorum, bırak, elleme, şiir anlıktır...
Gerçekten de öyledir üstadım. Bırak orada öyle, ilk haliyle kalsın. Kötüyse kötü olsun, ama kendi haliyle kötü olsun.
Tamam?
* * *
Yazıya heves ettiğimde, ilk olarak "kitap" yazma girişimim olmuştur.. O zamanki kısıtlı bilgilerim ve düşüncelerimle, aklınıza gelebilecek her türlü konuyla ilgili "deneme" ele almıştım, zamanında.
Bir Montaigne yada Meriç çıkmadı tabii, çıkmadı ama bazı yazılarım elle tutulur görüldü. Daha çok din ve aşk üzerine olan yazılarım.
Kitap basılmadı, çünkü kanun sertliğinde öneri, 18 yaş altındakilerin seks ve siyaseti işleyememesi, propagandatif hareketlere katılamaması yönünde..
Şimdi o arşivimi yeniden okudum, tam 45 deneme var. 38'ini attım..
Elimde sadece 7 denemem kaldı.
Neden mi?..
Bazı düşüncelerim değişti, bazıları gevşedi, bazıları kemikleşti.. Bazı yazılarda "bu ben değilim" dedim, bazılarında yanlış genellemeleri gördüm. Komik duruma düşüyor 16 yaşında birinin 40 yaş ciddiyetinde yazılar kaleme alması.
Çünkü bu ben değilim.
Ciddiyeti sadece bazen severim, olgunluğum ise hemen hemen yok.
Ben daha çok..
Çocuk olmayı, haylaz olmayı seviyorum. Kurala karşı çıkan, laf dinletilmeyen, espri-gülmece dolu bir hayatı seviyorum.
Yaramazlık yapmayı, dalga geçmeyi seviyorum.
Hayattan böyle zevk alınacağına inanıyorum, ölene kadar da böyle kalacağım, diyorum.
"Şiir, siyaset, felsefe, din, aşk, seks...
Nasıl bir çocukla tartışılır?"
Hah!.. İşte ben böyle bir çocuğum..
Özgün tarafım bu, aynaya bakınca dil çıkartan bir deliyim ben.
Bu yüzden yazılar komik geldi, çok ciddi, çok sıkıcı yanları var..
İğrenç..
Attım hepsini, ne onlar beni hak ediyor, ne de ben onları..
* * *
Ama dersane başlayacak şimdi. İyi bakın kendinize ve kuçunuza.
mutlu kal Türkiye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder